Ορισμένα μεγαλιθικά μνημεία σαν το προϊστορικό νεκροταφείο Στόουνχεντζ στην Αγγλία προκαλούν τον θαυμασμό μας και εξάπτουν την φαντασία μας. Η ιστορία τα συνδέει με ειδωλολατρικές τελετές ενώ η λογοτεχνία επαυξάνει με βιβλία που διαδραματίζονται εκεί όπως η Τες του Τόμας Χάρντυ.

Στο Καρνάκ της Βρετάνης, στην Γαλλία  υπάρχουν ακόμα τα μενίρ του Οβελίξ και ο θρύλος λέει πως αυτές οι δέκα χιλιάδες πέτρες που στέκονται έτσι σαν στρατιωτάκια, η μια πίσω απ’την άλλη, είναι μια απολιθωμένη ρωμαϊκή λεγεώνα.

Στην λεγόμενη «Σαξωνική Ελβετία» κοντά στην Δρέσδη υπάρχουν απίστευτοι βραχώδεις σχηματισμοί που μοιάζουν πολύ με τα δικά μας Μετέωρα μέσα σ’ένα υπέροχο καταπράσινο τοπίο που σου κόβει την ανάσα. Την ανάσα σου κόβει και η απόφασή σου να περάσεις από τον έναν βράχο στον άλλο δια μέσου μιας γέφυρας που τρίζει σε κάθε σου βήμα πάνω απ’το κενό.

Όσο για τα Μετέωρα  η ονομασία τους παραπέμπει σε μετεωρίτες και δεν είναι ν’απορεί κανείς πώς τα διάλεξαν οι αναχωρητές του 14ου αιώνος για να χτίσουν εκεί τα μοναστήρια τους.

Στην Τήνο υπάρχει ένα μέρος που λέγεται Βώλαξ (ο βώλαξ, γενική του βώλακος, είναι βώλος χώματος ή σ’αυτή την περίπτωση πέτρας), ένα σεληνιακό τοπίο με πολύ μεγάλους στρογγυλούς βράχους.

Τέλος στην Καππαδοκία, με την μεγάλη ελληνική ιστορία, υπάρχουν αυτοί οι παράξενοι τριγωνικοί βράχοι που μοιάζουν με καμινάδες και αποτελούν τουριστικό αξιοθέατο.

Σημ. Η ιδέα γι’αυτό το σύντομο άρθρο μου ήρθε από ένα ντοκυμανταίρ που είδα για την Βρετάνη. Η παρουσιάστρια θέλησε να πάρει ένα βότσαλο από κάποια παραλία σαν σουβενίρ. Ο κύριος που την ξεναγούσε καταγόταν από την περιοχή και την παρακάλεσε να μην το κάνει, λέγοντάς της ότι αν το κάνουν όλοι, τότε η ακτή θ’αδειάσει από πετραδάκια. Σκέφτηκα πόσες φορές, χωρίς να το σκεφτούμε, έχουμε όλοι μας πάρει «μια ωραία γυαλιστερή πέτρα» από κάποιο νησί και την έχουμε ξεχάσει σε ένα συρτάρι να σκονίζεται. Την επόμενη φορά που θα μας έρθει η επιθυμία, ας το σκεφτούμε καλύτερα…